Het dichtstbijzijnde bos draagt de naam ‘de Donkere Duinen’. Waar de dennen en de zeewind elkaar uitdagen. Aan de horizon ’t eiland, Texel. Waar de wind harder waait en de dennen toch hoger groeien. Dit is mijn land, maar een plek die ik amper ken. Dichtbij. Ver weg.

Zo ongeveer een jaar geleden schreef ik kort na elkaar twee projectvoorstellen. Ik schrijf veel voorstellen, als jonge kunstenaar zijnde. Ik wil veel, dus ik probeer veel. Open calls, residenties, exposities, publicaties, projecten. Een statement. Een idee. Een motivatie. De ‘nee’s’ doen steeds minder pijn, omdat de ‘ja’s’ er ook vaak genoeg zijn. Deze voorstellen raakten elkaar. Het ene was voor een fotoverhaal in Vrij Nederland. Het andere was voor een residentie in het Pompgemaal, binnenlandatelier van het Mondriaan Fonds.

Ik moet nog verder terug in de tijd. Ik was artist-in-residence in het bos in Transsylvanië in 2013, wetende dat daar meer wolven leven dan in de rest van Europa bij elkaar. Dat mythische dier, zogenaamd de slechterik. Zijn aanwezigheid – om de hoek? net achter die boom? – bracht me tot een video-installatie waarin angst en verlangen dicht bij elkaar komen.

Na residenties als deze in Roemenië en in 2014 een tweede in het noorden van IJsland kwam ik diep onder de indruk terug in mijn eigen land. Daar zakte ik in elkaar van teleurstelling. Na dichte bossen vol wilde dieren of bergen, gletsjers en vulkanen vroeg ik me oprecht af: Wat is dit voor land? Wat is dit laffe landschap wat wij de Nederlandse natuur noemen?

Toen, vorig jaar, schreef ik die twee voorstellen. Aan Vrij Nederland over de wolf, die verwacht werd (een verwachting die al snel werkelijkheid werd) naar ons land, onze natuur, te komen. Aan het Mondriaan Fonds over onze – door mensen gemaakte en door mensen omringde – natuur en of daar nog iets echt wild, echt ‘oer’ in te vinden is. Ik kreeg in één week twee berichten. Ja, jij mag dat verhaal gaan maken over de wolf, we begeleidden je, we publiceren het in Vrij Nederland. Ja, jij mag twee maanden (augustus en september) in ons binnenlandatelier het Pompgemaal wonen en werken, het Mondriaan Fonds steunt je.

Daar zit ik dan. De twee gedachtegangen zijn versmolten en komen samen in één project. Ik wil de diepte in. De afgelopen maanden fotografeerde ik in bossen in heel Nederland. Deze maanden focus ik me op de Donkere Duinen (bij Huisduinen) & De Dennen (Texel). Mijn uitvalsbasis, het Pompgemaal, is een gebouw van een ongelooflijke schoonheid. Het grenst aan een hoge duin. Grote ramen laten de dennenbomen als het ware binnen. Ik ben zo dicht bij de mensenwereld dat ik auto’s zie en hoor. Ik ben zo dicht bij de dierenwereld dat ik meermaals een vos en buizerd tegen het lijf liep in eigen tuin. Dit is de plek.

Blogs about my Dutch residency will be in Dutch. Here, my dear English-speakers, you can find a short summary of why I'm here.

Blog

(wat doe ik) hier